Reisverslag 2012

REISVERSLAG 2012

JAMBO, MET DE HARTELIJKE GROETEN UIT DONKER AFRIKA

(Witte) Donderdag om 15:30 uur thuis vertrokken en (goede) vrijdag, namiddag om 14:30 uur aangekomen op het vliegveld van Lubumbashi. Tijdens deze reis heb ik kennis gemaakt met pater Jan van Roij. Hij was een ‘aalmoezenier van den arbeid’ en op 78-jarige leeftijd nog op reis naar Congo, en op zoek naar werk denk ik.
In ieder geval een prettig persoon en een goede reisgenoot.

Aangekomen op het vliegveld heeft hij ook zo zijn connecties en voor ik het weet zitten we in de VIP lounge te wachten op mijn paspoort dat inmiddels ingenomen is. Niet wetende dat ook pater Eric, Manu en Madame Annie naar mij op zoek zijn.

De douane heeft geen bezwaren tegen mijn komst. Ik kom dus vlot het land binnen, mijn koffers hebben daar meer moeite mee. De enige lopende band die deze luchthaven heeft is stuk en het kost schijnbaar nogal wat moeite om de buit van de koffers te verdelen. Met enige verbazing volgen wij dat spel. Er lopen veel uniformen. Het ene uniform nog indrukwekkender dan het andere. Wat opvalt zijn de vele vrouwen in uniform. Politieagentes met lange rokken en hoge hakken. Met die hakken kunnen ze vast geen achtervolging inzetten maar ze zijn wel dodelijk.
Verder vele personen met hesjes in allerlei kleuren. Niemand weet wie waar verantwoordelijk voor is, maar het is het resultaat dat telt. Na een klein half uur vertrekken we met twee koffers.

Mijn logeeradres is wederom Bakanja Centre aan de rand van de stad. 
Ik maak hier kennis met een breed scala van vrijwilligers. Yvetta uit Tsjechië, is hier voor 10 maanden met stage. Kathleen, een psychologe ook voor 10 maanden en Lieve, een gepensioneerde politiecommissaris voor 3 maanden. De laatste twee beiden uit België. En een Frans echtpaar, Alain en Christine.

Nog dezelfde avond word ik uitgenodigd om mee te gaan naar een dienst in een van de Cites achter Magone. Dat is niet tegen dovemansoren. De gezangen in de kerken hier zijn overweldigend. Echter pas later blijkt dat tijdens deze dienst de kruisweg van Christus gebeden wordt en ergens tussen een van de staties gaat in de kerk en ook bij mij het licht uit. Ik heb de nacht doorgereisd en nauwelijks geslapen.
Terug op Bakanja Centre is het op de tast naar bed. 
Geen licht en geen water om te wassen of douchen. Morgen is er weer een dag.

Kajumba, oudleerling van Magone, inmiddels getrouwd en heeft een kind  |  Koken op houtskool  |  Elektische 'kookdouche'

ZATERDAG, 7 APRIL

Mijn doel hier is om lopende projecten van Mutoto.nl te bezoeken. Kijken of de juiste keuzes gemaakt zijn en of er goed opgevolgd worden. Verder ook om nieuwe projecten te zoeken. Ik probeer door gesprekken ideeën op te doen. Er werken hier verschillende personen waar ik veel respect voor heb en die als geen ander weten hoe we het best kunnen helpen.

De nood is altijd hoog en hulp gewenst. Echter het is mijn doel om hele directe en omkaderde projecten te vinden. Geen grote megalomane projecten of projecten met een open einde.
Van de projecten die ik zoek moet het duidelijk zijn wat het kost en ook moet de investering die gedaan wordt voor lange tijd gelden.
Het is mijn bedoeling om meerdere van deze projecten te vinden en daarover in Nederland met het bestuur van Mutoto.nl in overleg te gaan. Het zou mooi zijn als daarbij ook onze donateurs een stem zouden kunnen hebben.

Ik ga u verder in dit verslag hier niet te veel mee belasten maar als voorbeeld wil ik u alvast een idee geven.

Op Magone zijn 35 kinderen intern en 65 zijn extern. Die gaan 6 dagen per week naar school en krijgen ’s middags een warme maaltijd. Ik heb het dan alleen over een middagmaal. De interne eten drie maal per dag. Honderd warme maaltijden per dag, zes dagen in de week zijn 600 maaltijden in de week. Het koken gaat hier op houtskool. Een zak houtskool kost op dit moment 8000 Cfr, ongeveer 10$. Per dag een zak houtskool.

Hier op Bakanja Ville staat een elektrische ‘kookdouche’. Nou hoor ik u al denken … en met een stroomonderbreking dan? De ervaring op Bakanja Ville leert dat dit meestal goed gaat. De oude methode op houtskool is dan het alternatief.
Elektriciteit is niet zeker, maar zeker is wel dat ze die, als hij er is, niet hoeven te betalen. U begrijpt natuurlijk de besparing die dit oplevert. Een neveneffect is dat er geen houtskool meer gebruikt wordt. Veel gezinnen zijn voor het koken afhankelijk van houtskool en het maken daarvan doet een enorme aanslag op de natuur. De kaalslag rondom de stad is enorm en niemand denkt hier aan herbeplanten. De houtskool moet van steeds verder komen en dat maakt het alleen maar duurder.

Voor mutoto.nl zou dit een goed project kunnen zijn. Het is een eenmalige investering die voor lange tijd voordeel oplevert.

’s Avond worden enkele leerlingen van Bakanja en Magone gedoopt. Men heeft mij verzocht enkele foto’s te maken. De kerk zit vol. Het is duidelijk dat dit een avondvullende voorstelling gaat worden.

Iedereen is op zijn paasbest en volop verenigingen in vol ornaat. Helemaal vooraan zitten jonge kinderen allemaal lid van een scoutingclub.
De dienst is in het Swahili. Je probeert dat te volgen maar kunt er geen touw aan vastknopen. 
Daar waar ik dacht dat de voorganger de namen van de dopelingen aan het voorlezen was blijkt het heel ergens anders over te gaan. De voornaam ‘Bwana’  blijkt wel erg vaak voor te komen en de conclusie kan niet anders zijn dan dat dit heel ergens anders over gaat.

Een belangrijk onderdeel van de dienst is naar het schijnt toch wel de preek. Daar wordt erg veel tijd voor uitgetrokken. Pater Etienne leert de priesters om te preken voor het volk en niet voor zichzelf. Naar het schijnt is dat tegen dovemansoren geweest. Ook deze weet niet van ophouden.

We zijn inmiddels anderhalf uur verder. De scouts hangen al over elkaar heen. De akela doet haar best om de boel toch nog overeind te houden. Ze plukt er enkele kinderen tussenuit om ze buiten wat op te frissen en de rest valt om.

De doop van enkele leerlingen van Bakanja en Magone  |  Naailes en breiles aan meisjes van de straat met twee breimachines van Mutoto

ZONDAG 8 APRIL 2012

Vandaag een belangrijke voetbalwedstrijd van de ploeg van de gouverneur. Een ding is zeker, tijdens de match is er stroom en daar kunnen wij allen van profiteren.

Het is paaszondag en het is feest. We zitten op het einde van het regenseizoen en hebben we een eerste serieuze buitje gehad. Er is eerder wat meer nattigheid gevallen maar van geen betekenis. We waren juist, te voet onderweg naar de Commune Don Bosco, op zoek naar Madame Josephine Mubemba.

Mutoto.nl kreeg in 2010 een verzoek voor onderdelen van een oude breimachine. We hebben die nog gevonden bij een gespecialiseerd bedrijf in de provincie Zeeland. Tijdens de contacten met dat bedrijf hebben we nog 2 gereviseerde machines gekocht. Dit is in een eerdere nieuwsbrief al vermeld. Mevr. Dietz uit Bladel (90 jaar) reageerde daarop. Zij had nog een breimachine staan en ook die mocht naar Congo.

Vanmiddag heb ik het adres bezocht waar 2 van de 3 breimachines naartoe zijn gegaan. Madame Josephine Mubemba heeft gewerkt bij een van de werken van Mama Margarite. Zij is nu met pensioen maar zit niet bij de pakken neer. Elke voormiddag, 6 dagen in de week geeft zij nog naailes en breiles aan 8 meisjes van de straat. 
Dit geheel op eigen titel.

Eerst breien ze met de hand en later maken ze een overstap naar de breimachine. Hetgeen ze maken ziet er zeer goed en kleurrijk uit. Ze kunnen dat in de wijk Kenia goed verkopen. Ze breien iets van 4 bollen wol en dat wordt vervolgens voor de prijs van 6 bollen wol verkocht. Op die manier probeert zij dit draaiende te houden

Het is een pareltje in deze oase van chaos. Ook hier zien we weer een goed staaltje van het sterke geslacht. Alhoewel….
Josephine heeft 5 kinderen waaronder 2 jongens (mannen inmiddels) en ze breien allen een naaldje mee. Het is de eerste keer dat ik een volwassen man een sok heb zien breien met 4 naalden.

In dit verslag ga ik niet meer zo uitgebreid in op een complete dagindeling. Ik probeer me te focussen op hoofdlijnen. Na het schrijven van eerdere verslagen is het goed mogelijk dat ik in herhaling ga vallen. Niet ongebruikelijk want de omgeving is niet veranderd en hier wonen en werken nog steeds dezelfde personen. Het mag duidelijk zijn dat ik ‘ene goeie dag ga zeggen’ aan al mijn bekenden hier. Voor meer informatie hierover wil ik u verwijzen naar eerdere reisverslagen.

Yvetta en Lieve zijn allebei langer hier en hebben al van alles ondernomen. Ze spreken van restaurants in de stad waar je uit eten kunt gaan en van bezoekjes aan het museum en aan de dierentuin. Ik ben hier nu voor de 6e keer in Congo en had er geen idee van dat dit alles hier ook mogelijk is. In de korte periodes dat wij hier waren was daar geen tijd voor.

Er is de laatste jaren wel veel veranderd op dat vlak. Moise Katumbi, de gouverneur van de provincie Katanga is fors aan het investeren in de stad en dat is te merken. De bevolking profiteert hiervan, maar degene die het meest profiteert is Moise zelf. Hij investeert in goede wegen en niet aan de krakkemikkige spoorlijn. Het is dan ook niet toevallig dat hij een groot transportbedrijf heeft.

Met een kleine 50 kinderen naar de dierentuin

MAANDAG 9 APRIL 2012

In Europa 2^e paasdag hier in Congo een werkdag als alle anderen. Vanmorgen verwoede pogingen gedaan om te communiceren met de rest van de wereld. Ruim 10 jaar geleden wist je bij vertrek dat communicatie onmogelijk was en nu baal je als er geen internetverbinding is.

Het is paasvakantie er is geen school. Veel kinderen zijn op ‘vakantie’ naar de familie. Terug naar de familie is altijd de eerste doelstelling van de paters. Als er geen ouders meer zijn probeert men deze kinderen toch bij een familielid onder te brengen. Al is het maar voor een vakantie om te kijken hoe dat gaat. Mogelijk dat familie uiteindelijk genegen is het kind op te nemen.

De kinderen die geen familie hebben blijven op Bakanja Centre en voor hun spelen Yvetta en Kathleen een belangrijke rol.

Yvetta komt naar mij toe en vraagt of ik vandaag mee ga naar de Zoo.
Ze heeft een bus geregeld bij de ‘Corporation des Femmes Chaufeurs du Katanga’. En deze vrouwen rijden met een bus die ze gekregen hebben van ... inderdaad van Moise Katumbi.

Met een kleine 50 kinderen gaan we naar de Zoo. Ik persoonlijk heb niks met een dierentuin maar het hele plaatje lijkt me toch wel leuk en het past precies in mijn schema. Om 16:00 uur heb ik met pater Eric afgesproken in de stad en de Zoo is in de stad.

De stemming zit er al heel snel goed ik. Ze beginnen de busreis met een gebed en volgens mij niet omdat we een vrouw aan het stuur hebben. Girlpower! Op blote voeten rijdt onze chauffeuse in een klein half uurtje naar de Zoo en ondertussen luisteren we naar een 3 stemmig koor. Het is mooi en keihard! Het zal mij benieuwen. Met 50 ‘vagebonds’ naar de dierentuin?

Eerlijk is eerlijk, ze zijn zo mak als een lammetje. Het is fantastisch om met deze kinderen in een kooi op zoek te gaan naar een beestje dat er volgens het plaatje in zou moeten zitten. (Niet altijd hebben we ze gevonden.)
De meeste indruk maak natuurlijk de ‘Lion’ (sponsored bij Simba bier) Ze krijgen net een paar koeienpoten toegeworpen en dat maakt indruk.
Het feit dat het geen leeuwen maar tijgers zijn deert niemand.

Pater Eric ontmoet ik in het centrum van de stad. Hij woont daar bij Bakanja Ville. Oorspronkelijk een vluchthuis voor straatkinderen. Echter onze ‘grote weldoener’ Moise heeft ook gemeend er goed aan te doen om alle straatkinderen uit de stad te deporteren en om ze ver buiten de stad in ‘opvoedingskampen’ te stoppen. U begrijpt, dat werkt niet.
Over het algemeen zijn de ambtenaren er wel achter dat het niet werkt maar niemand kan, wil en durft dit openlijk uit te spreken.
Dit heeft wel geresulteerd in het feit dat Bakanja Ville geen straatkinderen meer mag toelaten. Pater Eric heeft nu dus geen vluchthuis meer voor straatkinderen. Door het nu een ‘internaat’ te noemen kan het toch blijven functioneren.

Ook hier een stagière, Lucy, 23 jaar uit Oostende, bijna klaar als maatschappelijk werkster. Zij komt oorspronkelijk uit Congo maar woont al een jaar of 20 in België.
Na het eten praat ik met Eric over gepasseerde en lopende zaken en ideeën voor de toekomst. Laat ik voorop stellen dat hetgeen ik tot nu toe heb gezien, mij tot tevredenheid stemt. Een aantal zaken zouden mijns inziens anders kunnen en moeten, maar het verloop daarvan is wel te verklaren. Ik heb het dan alleen over de schoenmakerij. U zult begrijpen dat die voor mij speciaal is en blijft.

Het project voetbalschool ziet er prima uit. De materialen worden goed beheerd en voldoen prima. Alleen de voetbalschoenen zijn voorzien van vaste doppen. Hier speelt men niet op gras maar op lateriet. Na een paar wedstrijden zijn die doppen weg. Logisch maar daar hadden we niet aan gedacht.
Mijns inziens is dat wel op te lossen. Deze doppen zijn los te koop en onze schoenmakerij kan die prima monteren. Ook kunnen de doppen, als ze versleten zijn, worden vervangen.

Ook heb ik het busje gezocht dat met steun van Mutoto.nl gekocht is. (3992/3997). Het busje werd gebruikt om de kinderen vanuit de stad naar de scholen te rijden en vice versa maar ook om de teams van de voetbalschool te vervoeren. Door een kapotte leiding of i.d. is het busje uitgebrand. Aan de buitenkant lijkt het wel mee te vallen maar aan de binnenkant is te zien dat hij niet meer te herstellen is. Pater Eric moet nu vervoer inhuren en dat kost hem $50,00 per week.

Het project voetbalschool   |   Bezoek aan oud-leerlingen van Magone in Cordonnerie du Peuple

DINSDAG 10 APRIL 2012

Voor de middag staat een bezoek aan de oud-leerlingen van Magone in de Cordonnerie du Peuple op het programma. Ik ben daar eerder al eens kort binnengelopen om te kijken hoe ze het doen.

In de bestaande Cordonnerie du Peuple werken 3 jongens. Fiston, Kajumba en Tjombo. Deze laatste, Tjombo nog slechts parttime. Hij is tevens pastor in een ‘kerk’ geworden en als je daar goed in bent kun je ook geld verdienen.
Deze schoenmakerij bestaat nu 9 jaar. Door de diversiteit van werkzaamheden is het binnen rommelig maar ze doen het goed. Ze hebben samen toch een verantwoording. De huur van de Cordonnerie du Peuple is  $75,00 per maand. Tjombo is getrouwd en heeft 4 kinderen, Kajumba is getrouwd en heeft 1 kind en Fiston is verlooft en spaart nog  voor de  $800,00 die hij nodig heeft om zijn bruidschat te kunnen betalen.
En dat allemaal met schoenreparaties en het maken van nieuwe schoenen en slippers. Om enig idee te hebben; Een paar hakjes kost hier $0,30.

Een van de oud leerlingen, Moustafa Ngalu Mousafiri is verderop een eigen schoenmakerij begonnen. ‘Congo Shoes’. Bij hem werkt Gragia, ook een oud-leerling van Magone. Deze schoenmakerij is toch anders. Het is minder rommelig en het is duidelijk dat Moustafa zich meer richt op het maken van nieuwe schoenen en slippers. Net als ik er ben komt een klant een paar slippers ophalen die er degelijk en mooi uitzien. Belangrijk natuurlijk want het onderscheid hier maak je door kennis maar met name door kwaliteit.

Klacht vanuit beide schoenmakerijen is dat ze niet aan goed materiaal kunnen komen. Oude leren jassen en tassen worden plaatselijk opgekocht en hergebruikt. In de Cordonnerie du Peuple staan 2 machines van 380V maar krachtstroom hebben ze niet meer. Nu werken ze daar op een motortje met daaraan een schuurschijfje. Congo Shoes stikt op een oud huishoud naaimachientje.
Dit alles terwijl op Magone nog volop (stik)machines in de containers staan. 
In het magazijn op Magone liggen nog duizenden paren voetbedden die de schoolverlaters prima kunnen gebruiken. De jongens geven aan dat ze daar wel $1,00 per paar voor willen betalen. 
Datzelfde geld voor leesten. Daar willen ze wel $5,00 tot $10,00 per paar voor betalen. Op Magone staan nog honderden paren. 
Dit zou zeker anders moeten maar dat is hier nog niet zo simpel.

In de namiddag rijden we met Pater Dick Zwarthoed naar Kasungami. Mutoto.nl betaalt het schoolgeld voor meisjes van de straat die daar door de zusters opgevoed worden. In deze parochie is Jacques Swinne werkzaam.

Cecile Kabengele  |  Samen met haar familie op de foto  |  De opvang van doctor Piera, een Italiaanse arts van 70 jaar

WOENSDAG 11 APRIL 2012

Vanmorgen om 8:30 uur met Manu afgesproken bij Affia, het ziekenhuis waar hij werkt als ziekenpastor en waar hij ook de verantwoording heeft voor de logistiek.
Affia is een ziekenhuis van de Salésianen en het ‘beste’ ziekenhuis van de stad, met prijzen die voor het gewone volk niet te betalen zijn. Hier worden diegene geholpen die geld hebben. Maar die inkomsten worden gebruikt om degene die geen geld hebben ook te kunnen helpen. Dus een beetje zoals Robin Hood: stelen van de rijken en geven aan de armen.

Pater Manu is de man achter het project Jeunes et Avenir. Kinderen uit kansarme gezinnen die door omstandigheden niet (voldoende) geld hebben voor onderwijs worden door Jeunes et Avenir geholpen.
Mutoto.nl steunt dit project vanaf juli 2011 voor een periode van 4 jaar.

Ik ontvang een rapport met daarin alle namen van de kinderen (jongens en meisjes) welke studie ze doen en hoe hun score is. Het eerste jaar zit er nu op en er is geëvalueerd, er zijn conclusies getrokken en aanpassingen worden voorgesteld.

In de praktijk blijkt dat er in de loop van het jaar zo’n 4% toch nog afvalt.

Door de invoering van BTW is de levensstandaard van elke Congolees met 16% achteruit gegaan. Het zijn gezinnen die (over)leven op het randje en bij een beetje tegenslag, ziekte of overlijden, zijn er onvoldoende reserves. Omdat het een cofinanciering is tussen de ouders en Jeunes et Avenir vervalt dan de bijdrage van de ouders en daarmee de toegang tot de studie.

In onze laatste nieuwsbrief hebben wij u Cecile Kabengele aan u voorgesteld. Samen met Manu ben ik naar dit gezin gegaan om persoonlijk kennis te maken met Cecile en haar familie.
De familie Kabengele bestaat uit een moeder met 5 kinderen. Vader is een aantal jaren geleden overleden aan een tyfusinfectie. Met hulp van Jeunes et Avenir lukt het de moeder om verder te gaan. Manu ziet de vooruitgang langzaam maar zeker, maar zoals alles in Congo, zeker langzaam!

Moeder is een opgewekt positief mens. Die niet haar hand op houdt, maar zelf van alles aanpakt om verder te komen. In haar tuin stond een grote termietenheuvel. Prima materiaal om stenen van te maken en dat heeft ze, in de loop der tijd, ook gedaan. Verder heeft ze 18 km verderop nog ergens een veld met maïs staan (is van haar en van haar familie). Ook heeft ze een ‘magazin’ en een cabine publiek. Kortom ze pakt aan en gaat niet bij de pakken neerzitten. 

Het beetje steun van Jeunes et Avenir is hier zeker op zijn plaats en stelt haar in staat om verder te gaanen haar kinderen te laten studeren.

Na dit bezoek rijden we terug naar Affia voor het middageten. Aan de tafel schuiven verschillende personen aan die ik tijdens een van mijn eerdere bezoeken heb ontmoet. Een van hen kan ik u niet onthouden. Alexander, een Spanjaard, die voorheen op de Ferme Jacaranda verbleef. (Voor de lezers van een eerder reisverslag, die met zijn accordeon en Viva España). Alexander is op leeftijd, 88 jaar. Accordeon spelen gaat niet meer want reuma heeft zijn handen aangetast maar hij is nog scherp van geest.
Zijn volgende uitspraak wil ik u allen niet onthouden: "Voeg geen jaren toe aan uw leven, maar leven aan uw jaren!"

Wat later schuift ook doctor Piera nog aan tafel. Zij is een ongehuwde Italiaanse arts van 70 jaar met een groot hart! 

In 2010 tijdens een bezoek aan Affia hebben wij haar al ontmoet. Toen werden we geconfronteerd met een vondeling die bij het ziekenhuis was gebracht.
Zijdelings hoorden we toen dat doctor Piera een eigen opvang heeft voor deze kinderen. Daar wilde ik nu graag meer van weten.

Het huis van doctor Piera heet ‘Foyer CanCan’, genoemd naar een oud collega van haar die met een gift de start gaf voor dit project. Het bestaat inmiddels 15 jaar en er wonen 20 kinderen. Jongens en meisjes. Piera woont zelf bij het ziekenhuis; Foyer CanCan ligt een paar honderd meter verder. Piera wil niet dat de kinderen haar moeder noemen. Ze noemen haar ‘dada’ (= grotere zus). Er is een Congolese ‘moeder’ 24 uur per dag 7 dagen in de week. Overdag wordt deze gesteund door 2 andere hulpen. Het oudste en eerste kind is 15 jaar geleden in een plastic zak over de muur van het ziekenhuis gegooid met de navelstreng er nog aan. De honden hebben haar toen ontdekt en door middel van blaffen de aandacht getrokken. Zij is inmiddels dus 15 jaar en de jongste vondeling is een jongen die wij in 2010 ontmoet hebben. Zijn naam is Shukra. (Dank u (wel) in het swahilli en Arabisch). 

Het huis staat in een gewone Cité. Binnenin is het huiselijk ingericht. Met 20 kinderen moet er op de slaapkamers wel wat gepropt worden. Echter buiten in de tuin vordert de bouw van 6 appartementjes. Op de leeftijd van de oudste kinderen is er wat meer behoefte aan een vorm van zelfstandigheid. Leuke kleine kamertjes waar 2 pubers samen kunnen cocoonen!
Alle kinderen gaan naar school!

Er is een Congolese 'moeder' 24 uur per dag 7 dagen in de week  |  De jongste vondeling is Shukra, wat 'dankjewel' betekent

DONDERDAG 12 APRIL 2012

‘s Morgens staat Mama Josephine bij mij op de stoep. Ze heeft een cadeautje voor mij. Een koperen hand met daarin een koperen ei. Symbolisch volgens haar want ‘La main qui reçoit est encore plus joueux que la main qui donne. Vrij vertaald, ‘de hand die ontvangt is altijd blijer dan de hand die geeft’.

Voor mij is het de laatste dag voor vertrek. Ik wil proberen om alle indrukken en aandachtspunten op papier te zetten. Door de stroomonderbrekingen is het schrijven van het verslag wat achterop geraakt. Vandaag wil ik dit verslag tot zo ver verzenden. Dan is het thuisfront op de hoogte en stellen ze minder vragen bij terugkomst! (Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het juist vragen oproept)

Na de middag ga ik op Cité des Jeunes even kijken naar ‘Don Bosco’. Ter gelegenheid van ‘100 jaar Salésianen in Congo’ is de stichter bezig aan een ‘grande tour’ langs alle Salésiaanse huizen. 
Het is een glazen kist met daarin opgebaard Don Bosco als beeld. (Naar het schijnt zitten er in zijn buik nog wat onderdelen van zijn rechterhand.) De belangstelling is groot en de gebeden en gezangen welgemeend.

Daarna ga ik met Lieve naar de stad. Ik moet mijn vlucht voor morgen bevestigen en ik heb iemand beloofd te zoeken naar postzegels uit Congo. Er is hier geen post meer mogelijk maar we vinden nog wel een loket waar nog postzegels te koop zijn. Ik heb er 20 gekocht, allen uit de tijd van Mobutu en de Zaïre. Ik hoop dat deze keuze goed is.
Lieve weet de weg. We gaan daarna naar ‘La Brioche’. Een, voor Congolese begrippen luxe tent, met ijs en patisserie. Niet voor de gewone Congolees dat mag duidelijk zijn. Voor mij een plek waarvan ik het bestaan niet kende maar het ijs smaakt er fantastisch. 

Lieve heeft nog een boodschap en later drinken we ook nog wat op de binnenplaats van het Plaza hotel. Ook een plek die ver weg lijkt van Congo. Veel Chinezen en Indiërs.

Ter gelegenheid van ‘100 jaar Salésianen in Congo’ is de stichter bezig aan een ‘grande tour’ langs alle Salésiaanse huizen.

Het is duidelijk, het zit erop voor mij. Morgen om 12:30 vertrek ik vanaf Bakanja Centre naar het vliegveld. Als alles volgens plan verloopt vlieg ik om 15:20  en kom ik zaterdagmorgen om 8:45 aan op Brussel. 

Ik heb veel respect voor de manier waarop men hier met kinderen in het algemeen en straatkinderen in het bijzonder omgaat. De methode van Don Bosco is goed. Voorkom dat het kind afglijdt en bouw aan zijn toekomst. Ik geloof niet dat alle verantwoordelijken dit goed begrijpen.

Het is misschien daarom wel goed dat Don Bosco persoonlijk eens langs alle huizen komt kijken of zijn geest er nog steeds heerst.

Morgen komt hij hier naar Bakanja Centre. 

Misschien dat ik even met hem kan spreken?

Terug naar het overzicht